Afbreken

Toen ik vanmorgen richting mijn werk fietste, en ik zag de bouwwerkzaamheden aan de Prinses Beatrixlaan, besloot ik dat ik daar over moest schrijven. Dit is typisch zo'n project waar nu iedereen bewonderend oooh en aaah over roept, en over vijftien jaar hebben ze spijt als haren op hun hoofd dat ze dit gedrocht hebben kunnen neerzetten. De hoogbouw, ook al niet iets waar de wijk onverdeeld gelukkig mee is, is in vele gevallen duidelijk ontworpen om gezien te worden. En nu komt vlak voor de gevel, op pak-em-beet tien meter hoogte, de trein voorbij door een ongelooflijk pretentieuze opengewerkte holle wokkel, die zo koket de Netkous genoemd wordt, zoals alles wat in Den Haag gebouwd wordt in de volksmond een ludieke bijnaam krijgt, en als het volk het zelf niet verzint, dan toch.
Een treinviaduct, waar kennen we dat ook al weer van? Hadden ze niet even te rade kunnen gaan bij de bestuurders in Delft, die decennialang met een spoorviaduct in hun maag gezeten hebben waar ze nu eindelijk bijna vanaf zijn, als alles doorgaat? Ze hebben hun vingers natuurlijk niet willen branden aan een ondergrondse verbinding, ze zijn niet gek in Den Haag, tot zover kan ik alles nog volgen.

Dit zat ik allemaal te overdenken, voordat ik mijn fiets de kelder inreed en de werkdag zou beginnen. Heerlijk, om je kwaad te maken over beslissingen van een gemeentebestuur dat niet het mijne is, of van een provincie die wel de mijne is, maar die me ook niet echt vermag te boeien. Was dit staaltje van ongenuanceerde ruimtelijke ordening maar het enige gebleven waar ik me kwaad over had gemaakt vandaag, dan had ik een prima dag gehad.

In mijn pauze lees ik weleens de krant. En omdat ik niet altijd een papieren exemplaar bij de hand heb, sla ik al gauw een virtueel dagblad open. Zo belandde ik vandaag op de site van het AD, om precies te zijn het artikel Ongezonde landgenoot komt alleen te staan over het gegeven dat veel gezonde mensen niet langer bereid zouden zijn om ziektekostenpremie te betalen voor anderen, die er ongezonde gewoontes op na houden. Ik werd van de strekking van het artikel al niet vrolijk, van sommige reacties erop kreeg ik het helemaal koud. Een deel van de respondenten vond het volkomen terecht als ze niet zouden hoeven meebetalen aan ziektekosten van rokers of dikke mensen, de paria's van deze tijd.

"Dikke mensen moeten gewoon veel meer ziekenfonds gaan betalen,waarom moet iedereen daar voor opdraaien...."

Ik weet niet meer wat ik hierover moet schrijven zonder een soort belerende preek te moeten houden over compassie, naastenliefde en solidariteit. En dankbaarheid voor een gezond lichaam niet te vergeten. En schaamte, diepe diepe schaamte.

En nu maar hopen dat ik me morgen weer gewoon kwaad kan maken over lelijke bouwwerken, die kun je over vijftien jaar uiteindelijk weer gewoon afbreken. Dat is immers met de solidariteit ook gebeurd, alleen had ik liever gehad dat die overeind was gebleven.