Afbreken

Toen ik vanmorgen richting mijn werk fietste, en ik zag de bouwwerkzaamheden aan de Prinses Beatrixlaan, besloot ik dat ik daar over moest schrijven. Dit is typisch zo'n project waar nu iedereen bewonderend oooh en aaah over roept, en over vijftien jaar hebben ze spijt als haren op hun hoofd dat ze dit gedrocht hebben kunnen neerzetten. De hoogbouw, ook al niet iets waar de wijk onverdeeld gelukkig mee is, is in vele gevallen duidelijk ontworpen om gezien te worden. En nu komt vlak voor de gevel, op pak-em-beet tien meter hoogte, de trein voorbij door een ongelooflijk pretentieuze opengewerkte holle wokkel, die zo koket de Netkous genoemd wordt, zoals alles wat in Den Haag gebouwd wordt in de volksmond een ludieke bijnaam krijgt, en als het volk het zelf niet verzint, dan toch.
Een treinviaduct, waar kennen we dat ook al weer van? Hadden ze niet even te rade kunnen gaan bij de bestuurders in Delft, die decennialang met een spoorviaduct in hun maag gezeten hebben waar ze nu eindelijk bijna vanaf zijn, als alles doorgaat? Ze hebben hun vingers natuurlijk niet willen branden aan een ondergrondse verbinding, ze zijn niet gek in Den Haag, tot zover kan ik alles nog volgen.

Dit zat ik allemaal te overdenken, voordat ik mijn fiets de kelder inreed en de werkdag zou beginnen. Heerlijk, om je kwaad te maken over beslissingen van een gemeentebestuur dat niet het mijne is, of van een provincie die wel de mijne is, maar die me ook niet echt vermag te boeien. Was dit staaltje van ongenuanceerde ruimtelijke ordening maar het enige gebleven waar ik me kwaad over had gemaakt vandaag, dan had ik een prima dag gehad.

In mijn pauze lees ik weleens de krant. En omdat ik niet altijd een papieren exemplaar bij de hand heb, sla ik al gauw een virtueel dagblad open. Zo belandde ik vandaag op de site van het AD, om precies te zijn het artikel Ongezonde landgenoot komt alleen te staan over het gegeven dat veel gezonde mensen niet langer bereid zouden zijn om ziektekostenpremie te betalen voor anderen, die er ongezonde gewoontes op na houden. Ik werd van de strekking van het artikel al niet vrolijk, van sommige reacties erop kreeg ik het helemaal koud. Een deel van de respondenten vond het volkomen terecht als ze niet zouden hoeven meebetalen aan ziektekosten van rokers of dikke mensen, de paria's van deze tijd.

"Dikke mensen moeten gewoon veel meer ziekenfonds gaan betalen,waarom moet iedereen daar voor opdraaien...."

Ik weet niet meer wat ik hierover moet schrijven zonder een soort belerende preek te moeten houden over compassie, naastenliefde en solidariteit. En dankbaarheid voor een gezond lichaam niet te vergeten. En schaamte, diepe diepe schaamte.

En nu maar hopen dat ik me morgen weer gewoon kwaad kan maken over lelijke bouwwerken, die kun je over vijftien jaar uiteindelijk weer gewoon afbreken. Dat is immers met de solidariteit ook gebeurd, alleen had ik liever gehad dat die overeind was gebleven.

Eric Heiden

In de media is de afgelopen weken veel belangstelling geweest voor Eric Heiden. Wat heet veel: zijn naam is de afgelopen twee weken enkele malen gevallen in diverse televisieprogramma's, en dat is meer dan in de twintig jaar daarvoor, althans, buiten sportprogramma's om dan. Of zijn naam bij sportprogramma's vaker wordt genoemd weet ik eigenlijk niet, ik kijk nooit naar sport. Niet meer sinds Eric Heiden is gestopt met schaatsen.

Ik was 12 jaar in 1980, en ook toen keek ik nooit naar sport. Tot het moment dat die jonge god uit Amerika zijn eerste(twee? drie?) gouden medailles toonde, misschien wel gewoon in het journaal. Ik was meteen verliefd, zoals meisjes van 12 dat kunnen worden op iemand die ze op de televisie zien. Ik heb hem zijn vierde en vijfde medaille zien halen, in zwartwit, want mijn ouders deden toen nog niet aan kleur. Ik vond hem prachtig. Donker haar, een beetje lang, dat kon toen nog (later niet meer, nog later weer wel). Donkere ogen, die ik bruin inschatte. Ik begon meteen alles over hem te verzamelen. Ik bofte, mijn ouders lazen twee kranten (Trouw en de Haagsche Courant), dus mijn verzameling foto's besloeg uiteindelijk zeker zo'n vijf exemplaren. Zwartwit natuurlijk ook, want de kranten deden toen nog niet aan kleur. Ik bewaarde deze kleinoden in een mapje, waar ook een adressenboekje en een potloodje in zaten, en een klein opschrijfboekje, misschien wel met het achterliggende doel dat ik, mocht ik hem onverhoopt een keer op straat tegenkomen, bij het scoren van een handtekening niet om pen en papier verlegen zou zitten. Want dat was mijn grootste wens: Eric Heiden in het echt zien!

Na de Spelen kwam het WK allround in Heerenveen. Nu zou ik hem in het echt kunnen ontmoeten! Zo dichtbij zou hij vast nooit meer komen! Ik zeurde mijn ouders gek om er heen te kunnen, had zelfs al bedacht, bij gebrek aan geld voor de trein, dat ik er ook wel naartoe zou kunnen liften vanuit Delft. Vreemd genoeg vonden mijn ouders dat niet goed, en noodgedwongen volgde ik het kampioenschap weer voor de televisie. Om mijn gefrustreerde gevoelens te kanaliseren bouwde ik een provisorisch weefgetouw, en deed een serieuze poging om een sjaal te weven met zijn naam er op. Deze is overigens nooit af gekomen.

Op 6 januari is er een documentaire over Eric Heiden uitgezonden bij de publieke omroep. Ik zag, voor het eerst in kleur (want wij doen wel aan kleur), de jonge Heiden thuis in Madison. Ik zag hoe hij trainde, op een gladde vloer, hoe hij klimoefeningen deed. Soms zie ik idolen van vroeger, waarbij ik door schaamte word overvallen. Dat ik die ooit heb bewonderd! Zo niet bij Eric Heiden, hem vond ik weer leuk. Vervolgens kwam Eric Heiden aan het woord. Doctor Heiden dan, want hij is orthopedisch chirurg in Sacramento, Californië.

De Eric-Heiden-van-vandaag is niet meer die jongen om verliefd op te worden, maar wel een zeer aimabele man. Hij kwam warme en intelligent over. Oud geworden ook, een meneer. Wel nog steeds een strak lichaam. Er was niets te bespeuren van kapsones, noch van valse bescheidenheid. Hij wist heel goed wat een geweldige prestatie hij had neergezet in Lake Placid, maar leek zich maar al te goed te realiseren dat hij voor de jonge sporters van nu vooral Doctor Heiden is, en dat veel van hen geen idee hebben wie hij is.

Overigens is mijn droomwens uit 1980 wel uitgekomen. Enkele jaren later, in 1982 denk ik, reed hij mee in de Ronde van Pijnacker. En daar kon ik wel op de fiets naartoe. Ik stond vooraan en heb met mijn primitieve cameraatje wat wazige foto's genomen van een snel, maar niet snel genoeg, (hij eindigde roemloos ergens in de middenmoot,) fietsende Eric Heiden. Maar die handtekening, dat is nooit gelukt...

Van het jaar 2005

woord, website, song, persoon, speelgoed, secretaresse, kunstenaar, groninger, politicus, nederlander, nog een keer nederlander, site, moslim, amsterdammer, heiden, vrijwilliger, brabander, cd, ontdekker, retailer, docent, student, zakenvrouw, concierge, lingeriedraagster, zakenbank, preek, campings, manager kinderopvang, leerbedrijf, loser, buitendienst, mannen, nog een keer woord, nog een keer woord (Wort), talent, zakenmannen, nog een keer persoon, flop, actie, chirosite, productlijn, mx5er, speler, planner, reclameman, sporters, tijdschrift, startpaginadochter, dagbladbezorgers, supervisor, marketeer, entrepreneur, album, blog, natuurkundedocent, mislukking, rotterdams sportman, auto, contactcenter supervisor, topman, banketbakkerij, nog een keer auto, wallpaper, actie, onderneming, overheidsmanager, roeier, nieuwkomer, thriller, mediabedrijf, kinderfiets, sneeuwpop, allround motorsportman, digitale pocketcamera, trekauto, nog een keer foto, judoka, baby, regelnicht (m/v), nog een keer vrijwilliger, vraag, grootste nieuwe naam, conducteur, sun-reseller, vis, zeiler, limburgs sporttalent, incontinentieverpleegkundige, idioot, jeugdwerksite, starter, paard, beursgoeroe, zomerbol, nog een keer vrijwilliger, hoogevener, museum, boeken, honda autotechnicus, trucktechnicus, wagenparkbeheerder, computerwinkel, verzorgende, vlissingse sportvrouw, terrasplant, teler, koor, nog een keer tijdschrift, streektaalproduct, buurmeisje, managementboek, boerderij, directiechauffeur, liberaal, historisch hotel, schildersbedrijf, amsterdammer, opa en oma, europeaan, treurigste dag, artiest, koe, caravan, telefoon, zweed, kat

Aanvullingen zijn welkom.

update 19 januari 2006: spin

Leuke dingen doen

Sinds ik dit weblog ben begonnen, heb ik het idee dat mijn leven ongeveer zo boeiend is als dat van Roeland de Kamerplant, met het verschil dat de Vliegende Panters over hem wekelijks nog twee items weten te vullen.

Het gaat ongeveer zo: ik word 's morgens wakker, ik douch, kleed me aan, eet wat, breng de kinderen naar school, fiets naar mijn werk, werk, fiets terug naar huis, eet weer wat, kijk televisie totdat ik, meestal zo tussen 9 en 10 uur, op de bank in slaap val. Niet dat ik zelf echt ontevreden ben, maar als ik het zo opschrijf vind ik het er opeens wel heel treurig uitzien.

Gelukkig doe ik ook wel eens iets leuks.

Vorige zondag bijvoorbeeld, zijn we met het gezin naar een balletvoorstelling geweest. Klinkt ook niet erg wild, maar vond ik toch heel erg mooi.

Gisteravond ben ik met een paar vriendinnen helemaal uit mijn dak gegaan bij Abbamania. We zaten op de eerste rij, en hadden the time of our lives. Dat vond de "Benny" uit het gezelschap kennelijk wel leuk, want hij kwam aan het einde van de voorstelling naar me toe om me een hand te geven. (YES!!! Ik voelde me weer even een meisje van 16 dat haar idool heeft ontmoet! Het verschil is 22 jaar, en het idool was een imitator, maar who cares?)
Later was er de meet and greet, en heb ik heel even met die jongen staan praten. Het was hem opgevallen dat we echt alle liedjes meezongen, zei hij. (Ik hoop dat hij bedoelde dat hij zag dat ik meezong, niet dat hij het ook kon horen...)

Kort geslapen, vanmorgen vroeg opgestaan om bijtijds op de Midwinter Fair in het Archeon te zijn. Zelf ben ik niet in het bezit van een kostuum, maar Frits en de kinderen gingen verkleed.
Ik had mij voorgenomen om deze keer op zijn minst een keer een gothic-jurk te passen, maar het is er niet van gekomen. De echt mooie jurken valle sowieso buiten het budget, en de goedkopere vind ik niet zoveel geld waard. De stof waarvan ze gemaakt worden kost op de markt twee euro de meter, en ik weet zeker dat er geen veertig meter stof in zo'n jurk verwerkt wordt! (Maar wel enkele uren werk, en dat kost ook geld.) Dat wordt dus zelf maken, ik heb het me vaker voorgenomen, maar in februari ga ik naar de volgende beurs in een zelfgemaakte jurk!

Los daarvan was het de hele dag genieten van alle verklede mensen (en andere wezens) die er rondliepen. Waarvan hier een kleine foto-impressie.

Lang weekend

Ik ben vier dagen vrij. Hiermee bedoel ik dat ik vrijdag al vrij was, en dinsdag pas weer hoef te werken. (Waar ik overigens ook geen hekel aan heb, mede dankzij mijn geweldige collega's, die dit weblog ook lezen!)

Vrijdag was niet echt een vrije dag. Ik moest de overblijf doen in groep 7, waar Lennart zit. De overblijf op die school wordt geregeld door een overblijfvereniging. Er zijn vaste krachten, die wekelijks paraat staan en daar een vergoeding voor ontvangen. In de groepen waar niet voldoende vaste krachten zijn, moeten de ouders rouleren om de hiaten op te vangen.
Als ik dit van tevoren had geweten, had ik voor een andere school gekozen. Maar toen mijn oudste naar school ging, was er nog sprake van een continurooster, en werd de overblijf door de school geregeld. En nu het veranderd is, zijn de kinderen zo geworteld, dat ik ze hier niet om van school wil halen.
Dus moeten we af en toe opdraven. Tot nu toe heb ik dit fijn weten te delegeren aan Frits, maar hij kon nu echt niet, dus moest ik wel.
Ik moet zeggen dat het meeviel. Een half uur op het schoolplein ijsberen, vervolgens een kwartier in de klas oppassen terwijl de kinderen een boterham eten. De laatste vijf minuten, toen iedereen zijn brood op had, begon een groepje jongens met een ballon heen en weer te spelen. Al spelend belandden ze op de gang. Een groepje meiden mengde zich in dit spel. Lawaaiig, dat wel, maar ze hadden lol. Ik stond er bij een keek ernaar, me afvragend of ik wel of niet moest ingrijpen. Mijn oorspronkelijke doelstelling ("Als ik hier klaar ben is er niemand lichamelijk of geestelijk gekwetst.") kwam geen moment in gevaar, dus ik liet ze hun gang gaan. En toen was daar opeens die andere overblijfmoeder (of was het een juf? dat was mij niet duidelijk). Zonder mij een moment aan te kijken, riep ze 'mijn' groep tot de orde en verdween in een ander lokaal. Ik was te verbouwereerd om iets te zeggen, maar ik voelde me als een geschoffeerd kind. Of eigenlijk meer als die PABO-studente die ik zeventien jaar geleden was, en die na twee jaar gillend de opleiding verliet.
Lieve meester D., als ik jou nou beloof dat jij nooit een website hoeft te bouwen, beloof je mij dan dat ik nooit meer de overblijf hoef te doen? Met alle respect, maar ieder zijn vak. Ik ben niet voor het onderwijs in de wieg gelegd, wat mijn moeder (ex-juf), mijn zus (juf) en broer (leraar) ook mogen beweren.

Gelukkig werd het vanzelf zaterdag. Ik ben heerlijk met mijn zoon de stad in geweest op jacht naar sinterklaas-cadeautjes. Ik vond een geweldige ... Ja, dat vertel ik dus niet, want de ontvanger kan dit weblog ook lezen, en het moet natuurlijk wel een verrassing blijven.
Overigens is het echt leuk om opgroeiende kinderen te hebben. Het is echt gezellig om te winkelen met Lennart. Het is zelfs leuk om samen in de Mac te belanden. (En dat wil heel wat zeggen.)

Vandaag was het sinterklaasfeest op de camping. Beetje knutselen. De Sint tegemoet lopen op het weggetje. Sinterklaasliedjes zingen. Cadeaus en chocoladeletters in ontvangst nemen. Leuk.
Heerlijk, de sinterklaastijd. Surprises, gedichten. De geur van zelfgebakken speculaas in huis...
Morgen is het Heerlijk Avondje. Ik verheug me er enorm op.

Het antwoord

Mp3

We zijn gisteren dus wezen kijken bij mensen die hun twee jonge poezen weg moeten doen, omdat het niet samen gaat met de hond. Ik had het gevoel dat we op een soort sollicitatiegesprek gingen. De functie: nieuwe baasjes van hun twee schattige jonge katjes. Het is nu de vraag of zij ons gezin geschikt achten voor deze functie.
De uitslag volgt later vandaag.

And now for something completely different...

Vanmorgen was in het nieuws, dat een kamermeerderheid tegen een kopieerheffing op mp3-spelers is. Dat lijkt mooi, alleen werd er aan toegevoegd, dat producenten maar meer moeten investeren in kopieerbeveiligingen op hun producten. Ik hou mijn hart vast.

Ik heb een mp3-speler. Als de muziekproducenten alles gaan beveiligen, wat moet ik er dan straks op zetten? Hoe moet ik nog aan mp3's komen als alles straks beveiligd is? Natuurlijk kan ik naar www.download.nl om voor €1,40 per nummer muziek te downloaden. Maar ik zie niet in waarom ik opnieuw zou moeten betalen voor muziek die ik immers al op CD gekocht heb.
Sterker nog. Er is muziek die ik als kind op single kocht, waar ik dan later de elpee van kocht. Met een beetje geluk staat het ook nog ergens op een verzamel-album. En nu ik geen (goede) platenspeler meer heb, heb ik inmiddels natuurlijk ook de CD. Dus van sommige nummers heb ik al zeker vier keer rechten betaald, en om het op mijn mp3-speler te kunnen zetten zou ik het opnieuw moeten kopen???

Ik kan me stiekem enorm druk maken over dit soort dingen. Maar dan zie ik op de televisie de beelden van Pakistan, waar mensen nog steeds in de kou zitten. En waar hulp nog hard nodig is. En dan besluit ik om voorlopig maar even oude, niet-beveiligde CD's te kopieren naar mijn mp3-speler, en de €1,40 per nummer over te maken naar een van de gironummers van hulporganisaties.

Hallo Wereld

Dit zijn mijn eerste schreden in de wereld die webloggen heet. Waarom ben ik hier aan begonnen? Mijn grote voorbeelden van www.wijblijvenhier.nl hebben tenminste een Doel voor ogen. Zodat het voor de lezer meteen duidelijk is wat er te beleven valt.
Iets minder doelgericht zijn wij, Lennart en ik. Hij heeft het schrijven van de eerste post dus ook fijn aan mij overgelaten. "Mam, ik ga naar bed, doe jij het maar, ik lees het morgen wel." Ja, van je kinderen moet je het hebben.

Ik wil hier samen met Lennart een kijkje geven in het alledaagse leven in een doodgewoon gezin. We zijn met zijn vieren, Frits, Lennart, Ronja en ik. We wonen in een appartement in een groene straat in een randgemeente van een van de grote steden. Ik werk als systeemontwikkelaar/webmaster bij een tamelijk grote zorginstelling. En Lennart zit op school. Ik zal hier niet al te veel over hem uitwijden, dat mag hij zelf doen. En beter dan mezelf aan te kondigen, kan ik nu dit voorwoord afsluiten, en echt beginnen te bloggen.

Veel plezier!
Pauline